was een dubbel getralied hek
en achter dat hek zat die non.
zij had haast geen tand meer in haar mond,
haar huid was geel, haar blik ongezond,
zij was niet wijs en niet gek.
en het leek of zij geen spaans verstond,
want op iedere vraag kwam hetzelfde verhaal
half huilend haast door dat hek:
‘ik ben hier al drie en vijftig jaar,
ik ben hier al drie en vijftig jaar,
en ik kom hier nooit meer vandaan.’
maar toen ik zei: ‘kom, laten wij gaan,
want dat mens is gek’,
toen keek zij ons plotseling aan met een blik,
alsof er geen God in de hemel bestond
en zij graag haar zaligheid prijs had gegeven
om aan deze kant van dat hek te staan
en éen uur door dit helse leven te gaan.
Hendrik Marsman (Zeist 1899–Noordzee, 1940) maakte tussen 1933 en 1934 reizen naar Spanje en Afrika. Hij kwam om het leven, toen het schip waarmee hij in juni 1940 naar Engeland trachtte te vluchten, werd getorpedeerd.
